Zes uur.

Zes uur duurde het voordat we afgelopen zomer de wandelkaart erbij pakten om te constateren wat we al op onze klompen aanvoelden. Zes uur duurde het voordat mijn wandelmaatje en ik precies daar waren waar we niet hadden moeten zijn: in het dorp waar we die ochtend vol goede moed waren begonnen aan de eerste etappe van onze tiendaagse huttentocht in de Pyreneeën.

Vier uur duurde het vervolgens nog voordat we, achttien kilometer verder, aankwamen bij het beginpunt van onze tweede etappe. Met de bus. Want lopen, daar begonnen we niet meer aan.

De verkeerde kant uit lopen, da’s één ding. Maar zes uur de verkeerde kant uitlopen, daar moet je flink je best voor doen:

• vasthouden aan je overtuiging dat je goed zit: “we volgen immers de markering”.
• het negeren van alle aanwijzingen die het tegendeel daarvan bewijzen, namelijk: dat het dorp waar je gestart bent verdacht te lang aan je linkerhand in het zicht blijft;
• niet toegeven aan je eigen intuïtie die je vertelt dat er geen pepernoot klopt van de route die je op dat moment volgt, noch de ander deelgenoot maken van dat gevoel;
• geen rust nemen om (letterlijk) stil te staan en regelmatig op de kaart te checken of je nog op het juiste spoor zit.

Achteruit kijken, vooruit leven

Het gebeurde ons geen tweede keer. Sterker nog, we zorgden er vanaf dat moment voor dat de kaart voor het grijpen lag in het zijvakje van onze rugzak, we checkten de route op gezette tijden en beoordeelden in hoeverre deze correspondeerde met de markeringen onderweg. Zo niet, dan maakten we een pas op de plaats, overlegden we wat wijsheid was en zetten we de koers opnieuw uit.

Hoewel de route die we liepen heel goed gemarkeerd was, was ‘ie ook weer niet zo vanzelfsprekend. Zoeken was het soms en puzzelen. Om keer op keer op onze bestemming aangekomen te constateren dat, terugkijkend, het pad ineens verrassend eenvoudig te vinden was.

“Het leven dient vooruit geleefd, maar achterwaarts begrepen te worden”, zo sprak ooit een beroemd filosoof. Ook tijdens trektochten in de bergen, zo blijkt.

De ontdekkingstocht van leren en ontwikkelen

Onze grootste drijfveer in het werk met individuen en het werk met groepen/teams is de ontdekkingstocht van leren en ontwikkelen. Wat je kunt verwachten van dergelijke coachtrajecten? Niet dat al je vraagstukken als sneeuw voor de zon verdwijnen!

Een coachtraject volgen is vaak intensief: een proces van zoeken en puzzelen, van je soms oncomfortabel voelen en kleine stapjes nemen. Een proces dat niet altijd gelijk resultaat heeft en dat aandacht en inzet vraagt, ook buiten coachsessies om.

Waarom je het zou doen? Omdat inzicht in de weg die je hebt afgelegd het pad effent naar nieuwe kansen en mogelijkheden. Verrassend eenvoudig dus eigenlijk.