“Todos los caminos llevan a Santiago”, zegt een oud Spaans spreekwoord.
“Alle wegen leiden naar Santiago de Compostella.”

Het gaan van de weg: een oeroude metafoor voor het leven.
En een van onze oudste stijlfiguren.

The high road and the low road, de kronkelige en de koninklijke, de openbare, de rechte, de smalle en de slingerweg. De oneindige weg, de juiste, de verkeerde, de omweg, de weg omhoog, de weg die dood loopt, de weg naar de hel.

Om maar eens wat te noemen.

In de afgelopen weken liep ik weer een stukje van mijn weg: van Porto, via Santiago de Compostella naar Fisterra, ‘het einde van de wereld’: daar waar de aarde woest en ledig is. Onbeschrijflijk en adembenemend woest en ledig. En tegelijkertijd magistraal mooi en schitterend.

Het gaan van mijn eigen weg. Met een rugzak op mijn rug met daarin een minimale hoeveelheid aan spullen. Geleid door wegwijzers met daarop de kilometers die meer en meer aftelden richting nul. Vertrouwend op mijn eigen lijf en op mijn eigen kunnen. Mijmerend over ‘een leven van genoeg’ en hoe dat er in mijn leven en in mijn werk uit zou kunnen zien.

“Reiziger er is geen weg.
De weg maak je zelf door te gaan:
stap voor stap, regel voor regel.”

(Antonio Machado)

Ook een verlangen om op reis te gaan en te onderzoeken waarom je doet wat je doet, waarmee je jezelf helpt om datgene te doen wat je echt wilt doen (of juist helemaal niet) en wat je kunt doen om daar (weer) nieuwe of andere stappen in te zetten?

Doe mee met het aanbod van Nijhuis en Van Vliet komend jaar, met je team of als individuele deelnemer.

Nog even sparren of inschrijven? Neem contact met ons op!