Of ik al wist wat ik ga stemmen in november, vroegen ze me.
En als ik het nog niet wist, dan was dat ook geen punt:
dan wilden ze wel even met me meedenken.
Terwijl Feline van 11 en Bram van 9 vol waren van het nieuws over de uittocht van de grote hoeveelheid politici van het Haagse Wereldtoneel, had ik op hetzelfde moment zo mijn eigen besognes: het opzetten van een tent die niet de mijne was en waarin we met z’n drieën een paar nachtjes zouden logeren. Ja. Inderdaad ja. Zo eentje die je eerst even moet uitproberen voordat je er definitief mee op pad gaat.
Ze hadden er zo hun opvattingen over:
of de opening van de tent voor of achter moest, dat maakte ze niet zoveel uit.
En of die ene boog nu over links of over rechts in het tentdoek geschoven werd, dat was hen ook om het even.
Wat hen wél bezig hield?
Hoe het verder moet met Nederland.
En hoe het verder moet met de grote maatschappelijke vraagstukken waar ook zij zich druk om maken: omdat ze erover horen in het Jeugdjournaal, omdat ze de koppen erover lezen in de krant, omdat ze het er met papa en mama over hebben. En dus ook met mij.
Het werd een interessant gesprek, tussen het puzzelen op de gebruiksaanwijzing van de tent en het strak zetten van de scheerlijnen door:
Over hoe oplossingen voor deze vraagstukken met de val van het kabinet voorlopig weer even op de lange baan zijn geschoven; over partijen die in staat zouden kunnen zijn om verschillen te overbruggen; over wie de geschikte personen zijn om deze partijen te leiden.
O ja, en over ‘hoe het ook al weer zat met links en rechts. En wat rechts, danwel links van het midden dan betekent. En over zo nog het een en ander.
“Laten we in gesprekken eerst in dialoog met elkaar gaan om zoveel mogelijk perspectieven te verzamelen. In een dialoog verschuift de focus van ‘ik’ naar ‘wij’. We stellen elkaar vragen omdat we benieuwd zijn naar (heel) andere perspectieven. We zetten geen standpunten tegenover elkaar, maar zoeken juist samen naar alle mogelijke gezichtspunten, met als doel er samen wijzer van te worden”, zo verwoordde Frank Weijers het onlangs.
Vrijmoedig spreken en openhartig luisteren dus.
Met een open geest, en een open hart.
In het ‘groot’ – de Haagse vierkante kilometer… – en in het klein: thuis en op het werk.
Om over door te mijmeren deze zomer!